ارزیابی تاثیر طراحی مسکن مناسب بر شهروندان در راهبرد های مدیریت بحران شهروندی (مورد مطالعه : شهر جدید پرند – تهران)

امروزه بحران­های بی­سابقه­ی بشری از قبیل بحران­های اجتماعی و خانوادگی، معنوی و زیست­محیطی، نمونه­هایی چند از آثار بحران هویت در دوران معاصر است. هویت شهری از نوعی بارگزاری معنایی بر همه­ی پدیده­های شهری حرکت می­کند که به­صورت گسترده­ای از فرآیند نظام ارزشی فرهنگی استفاده می­کند. شهر، این امکان را به شهروند می­دهد که از خلال فرآیند­های کالبدی و حرکتی در تجربه­ی فضای شهری، تشخص­یابی و هویت­یابی را برای خود ممکن کند. استفاده از الگوهای غربی در فضاهای شهری امروز ایران بی­آن­که تلاشی برای همخوانی آن انجام شده باشد، گسیختگی­هایی را در متن آن به وجود آورده است. این شرایط گسیخته در زمینه­ی مناسبات اجتماعی در بافت مسکونی نیز بروز کرده است: رشد حاشیه­نشینی بدون توسعه­ی شهروندی، جنبه­هایی از بحران وضعیت اجتماعی مسکن و رفتار جمعی در شهر تهران هستند. عوارض فوق منجر به رفتارهای ناهنجاری می­شود که خود به­ خود در هرج و مرج اجتماعی بسط پیدا می­کند. مطالعات آماری این تحقیق درگونه­های نوین بافت مسکونی حاشیه­ی شهر تهران، که به صورت مجتمع­های مسکونی به­منظور تثبیت جوامع چند قومی و چند فرهنگی در حاشیه­ی شهر طراحی شده­اند، دنبال می­شود. این بافت­ها با واقعیت فرهنگی غیرهمگنی روبه­رو هستند و درست در زمانی ظاهر شده که هویت­های ملی نیز تا بیشترین حد در معرض تهدید قرار گرفته­اند. مطالعه­ی مورد نظر، مجتمع­های مسکونی شهر پرند را شامل می­شود که به­شدت تحت تأثیر جوامع توسعه­­یافته وارد طراحی شهری ایران شده است و فراوانی رخدادهای ناموزون اجتماعی در این نوع از مسکن محاسبه شده است. تحقیق انجام شده در جزئیات بحران ناهنجاری­های اجتماعی تحلیل شده­اند و نشان می­دهد که مجتمع­های مسکونی بدون هویت شاخص فرهنگی با رفتارهای ضد اجتماعی قرینند. این امر به یک بحران هویتی (با مشخصه­ی از خود بیگانگی­های جمعی) منجر می­شود که در صورت عدم پیش­گیری، ممکن است مشکل­آفرین گردد.